Airworthiness, dronken malloten en de bypass

Yes yes yes yes yes!!!! We hebben afgelopen maandag het certificate of airworthiness in ontvangst mogen nemen! Voor Keniaanse begrippen was dit erg snel: normaal gesproken duurt dit 14 dagen, maar wij kregen het na 7 dagen al.
Dit betekent dat de kist officieel de lucht in mag. Het was nog een heel geregel en gedoe, maar eindelijk is het zover. We zijn nu nog de laatste dingen aan het regelen, zoals een noise certificate, radio station license, en manual approval letter. Deze dingen kunnen pas aangevraagd worden nadat je het certificaat hebt ontvangen. Morgenochtend kunnen we de hele boel ophalen bij onze vriendjes van de KCAA. We hopen dan deze of volgende week te starten met vliegen. Yiehaa!
Het 'regelen' van dit soort dingen is hier trouwens geen kwestie van een mailtje sturen of telefoontje plegen. We vertrekken 's ochtends vaak om 8 uur in een lange file richtig het kantoor, de KCAA, of de luchthaven. Je moet overal uren wachten en dingen 3x vragen. Dan zit je nog met het probleem dat de persoon die je voor het één of ander nodig hebt, op dat moment toevallig altijd in een vergadering zit, een cursus heeft, of 'niet aanwezig' is. Als die persoon dan uiteindelijk weer aanwezig is, naar de aanvraag voor je certificaat wil kijken en als je ook het geld hebt geregeld dat hiermee gemoeid is, dan blijkt dat de financial department om 15.00 uur sluit. En helaas is het net 15.10 uur en kan je dus niet betalen. Hakuna Matata, morgen weer een dag! Zo houden we ons dag in dag uit bezig met de Keniaanse manier van zaken doen. Maar vreemd genoeg went het, ik kijk hier nergens meer raar van op.

Ik zou weer 2 alinea's vol kunnen schrijven met verhalen over de wegmisbruikers die hier door Kenia racen, maar ik wil niemand ongerust maken. Ik zal me beperken tot een aantal korte versies:
Na een leuk uitstapje zaterdagavond reden Marijn en ik van Junction terug naar huis (zo'n 10 km). Een groot deel van deze rit gaat over een bouwplaats, waar geen asfalt ligt. Normaal gesproken is dit 1 baan, maar de Kenianen besloten dat 1 baan te weinig was deze avond. Ze maakten er daarom 6 banen van, waardoor het tegemoetkomende verkeer helemaal geen plek meer had en over de andere kant van de bouwplaats moest rijden. Die 6 banen moesten uiteindelijk bij de kruising weer ritsen naar 1 baan. (Ritsen is trouwens iets heel tegennatuurlijks voor de gemiddelde Keniaan.) Door dit hele circus ontstond er een enorme file en deden we er 2 uur over om weer thuis te komen. Dit in combinatie met 2 slingerende, dronken bestuurders en een 3e idioot die midden op de snelweg probeerde om te keren, maakte het tot een zeer bijzondere ervaring met de Keniaanse automobilisten.
Ook vandaag was er weer een chauffeur van een matatu die ons afsneed. Marijn claxonneerde luid naar hem, waarop hij ons van de weg probeerde te rijden.
De uitgebreide verhalen komen wel als ik weer veilig op Nederlandse bodem ben aangekomen en jullie er geen slapeloze nachten meer van kunnen krijgen...

We hebben laatst ook iets heel leuks gedaan op de Keniaanse weg: we zijn met de Subaru van Jeremy over de bypass gereden, een stuk offroad weg zonder asfalt waardoor je een groot stuk snelweg van kantoor naar huis afsnijdt. Met de Toyota Premio van Marijn kunnen we niet over de bypass, dan zou hij in stukken eindigen door alle kuilen en rotsen. Het is echt een superleuk stuk om te rijden, heel mooi ook door alle natuur. Genieten dus! Jeremy wilde zijn Subaru helaas niet ruilen, anders konden we dit dagelijks doen.

Ik merk dat ik steeds meer integreer in het Keniaanse bestaan. Ik leer langzaamaan de weg kennen door de stad en de omgang met de mensen begrijpen. De Afrikaanse cultuur went enorm snel, ik voel me hier echt thuis en ik heb het enorm naar mijn zin!

Veel liefs uit Afrika!
xxx Esther