Vuile spelletjes, dog section en Kibera

Jambo! Hujambo? (Jaja, ik ben Swahili aan het leren!),

Hier is weer een nieuw berichtje uit Kenia. Er zijn weer een aantal interessante/grappige dingen gebeurd, dus het wordt weer tijd voor een mooi verhaal.

Ik heb helaas niet meer gevlogen, want er was een probleem met het vliegtuig. De rate-of-change controller van de turbocontroller was namelijk kapot. Dit is een heel klein onderdeel, het lijkt op een fietsventiel. Hierdoor heeft de kist tijdens take-off een overboost, en tijdens de klim een underboost.
Dit onderdeel was uiteraard nergens te verkrijgen. Na 3 dagen zoeken en rondvragen ("No, we have never seen a thing like that!") hebben we het onderdeel gevonden. Dit nadat we eerst 2 dezelfde onderdelen gevonden hadden, die achteraf een ander serienummer bleken te hebben. Het was geen ...../0003, maar een ..../0001 onderdeel. Een total pressure controller in plaats van een rate of change controller, maar dit verschil was met het blote oog niet te zien.
Het nieuwe onderdeel werd ingebouwd, maar toen kwam uiteraard het volgende probleem op ons pad.
Nadat Marijn maandenlang tevergeefs bij het onderhoudsbedrijf gezeurd heeft om de rekening voor het gedane werk, ontvingen we een week geleden eindelijk een enorme rekening. Het ging om 890.000,- Keniaanse Shilling, zo'n 8.900,- euro. Bij het ontvangen van de rekening kregen we de mededeling: "Schuif dit onder de neus van je baas". Dit deden we, en vanaf die dag zeurde Collin (de baas van het onderhoudsbedrijf) iedere dag over waar zijn geld in hemelsnaam bleef. Er kon geen "goedemorgen" meer vanaf.
Na een dag of 3 gingen wij kijken hoe het met de voortgang van de Cessna was. Collin kwam meteen op ons afgestapt: "Where is my money?" Waarop wij reageerden dat hij daarvoor de baas moest bellen, wij gaan niet over het geld. Zijn antwoord daarop was dat hij misschien het vliegtuig niet verder in elkaar ging zetten, voordat hij zijn geld had ontvangen. Het leek een grapje, maar helaas. Ook de volgende dag was er nog niks aan het vliegtuig gebeurd. Ze hadden hem gewoon terug het platform op geduwd, met het hele motorblok nog open. Toen we verhaal gingen halen waarom de Cessna nog niet klaar was kregen we de opmerking: "We are busy!" (met een enorme grijns erbij). Hij meende het dus serieus, er ging niks gebeuren voordat er geld binnen was.
We besloten hierop een leuke grap uit te halen met onze 'grote vriend'. Hij wilde zijn geld snel, nou dat konden we regelen. We hebben de 890.000 Keniaanse Shilling contant in briefjes van 1.000 bij de bank laten halen. (Er waren helaas niet zoveel briefjes van 100 of 10 shilling.) Dit pakketje van 890 bankbiljetten hebben we per gepantserde truck met gewapende politie escorte bij het onderhoudsbedrijf van Collin laten bezorgen. Eerst liepen er 3 gewapende mannen met AK47's het kantoor binnen, waarop geschrokken gereageerd werd met: "Why are you bringing all these guns in my office?". Marijn zijn reactie was doodleuk: "We are making a payment." Toen we met het geld aankwamen begon hij maar een beetje te lachen, hij wist zich overduidelijk geen houding te geven. Ik moest me inhouden om niet in lachen uit te barsten, je had zijn gezicht moeten zien! Ik ben naar hem toegestapt met de vraag of hij nu wel het vliegtuig af kon maken. Er kwamen een paar hakkelende, stotterende smoezen uit, maar ze zouden het diezelfde dag nog gaan doen. Hij wist niet hoe snel hij daarna de hangaar in moest vluchten. Het was een mooie actie, al zeg ik het zelf.

Enfin, het toestel staat nu weer spik en span op het platform, klaar voor de volgende vluchten. Komende week zijn dat er waarschijnlijk 3: twee transportvluchten en één testvlucht. Ik heb er zin in om eindelijk de lucht weer in te gaan, en niemand houdt ons daarin nu nog tegen. We zijn tussen alle commotie door aan het zoeken geweest naar een andere maintenance organisatie. Uiteindelijk kwamen we uit bij ene Mike van East African Air Charters. Vriendelijke man die meerdere Cessna 210's heeft staan en graag het onderhoud voor ons zou overnemen. De 2 hangaars van dit bedrijf zien er prachtig, schoon en modern uit (zo heb ik ze in Nederland zelfs nog niet gezien) en de werknemers zijn er ook daadwerkelijk aan het werk (zoiets heb ik hier in Kenia nog niet gezien). Erg positief allemaal dus, waarschijnlijk rijden we het vliegtuig er binnenkort naartoe. Met Collin doen we in ieder geval geen zaken meer.

Gisteren moesten we een aantal kisten afleveren bij de 'Dog Section'. Dit is een aparte afdeling van het bedrijf, ergens in een soort achterbuurt van Nairobi. Op deze locatie worden bijna alle bewakingshonden van het bedrijf gehouden, verzorgd en getraind. Er zitten in totaal 180 honden, van rottweilers tot herders en boerboels. De gemiddelde hond is hier een stuk groter dan in Europa, als ze rechtop staan zijn ze groter dan ik. Ze hebben allemaal een eigen hok, en meerdere speelvelden en trainingsvelden. We kregen hier een rondleiding, en dit was enorm indrukwekkend. De honden zien er stuk voor stuk prachtig uit, maar ik was bij 90 procent van de beesten blij dat ze in een hok zaten met een slot erop. Zelfs ik als 'hondenmens' was toch erg bang van het geweld dat ze uitstraalden. Onvoorstelbaar. Ik slaap voortaan heerlijk, wetende dat er 6 van deze killers 's nachts op ons terrein patrouilleren. Op het terrein bij ons huis zit namelijk ook nog een kleine afdeling voor de honden, hier verblijven er 56 (voornamelijk rottweilers).

Vorige week zijn Marijn en ik ook nog op een zeer bijzondere trip door de armoede geweest. Voor de mensen die de film The Constant Gardener gezien hebben kan ik het iets duidelijker uitleggen. Deze film speelt zich voor een groot deel af in een sloppenwijk in Nairobi: Kibera. Kibera is de één-na-grootste sloppenwijk van Afrika en de twee-na-grootste van de wereld. Hier wonen 1 tot 2 miljoen mensen op een oppervlakte van 4,5 vierkante kilometer.
Wij rijden dagelijks langs deze sloppenwijk als we onderweg zijn naar het vliegveld of het kantoor. Er is echter ook een weg die er pal langs loopt, en deze weg zijn we vorige week ingeslagen. Ramen dicht, deuren op slot,fototoestel onder je stoel en je adem inhouden terwijl je door deze wereld van armoede rijdt. Ik kan niet omschrijven hoe dit is. Wij Nederlanders kunnen ons niet eens voorstellen hoe het zou zijn om een dag in deze buurten te leven, om nog maar niet te spreken over hoe het is om er geboren te worden. Ik heb al veel arme buurten gezien in Zuid-Afrika en de Dominicaanse Republiek, maar hier ben ik echt een dag stil van geweest. We zijn uiteraard niet de sloppenwijken ingereden, dit zou te gevaarlijk zijn en er lopen ook geen wegen doorheen, maar 5 minuten over de weg ernaast rijden en gewoon een blik in de steegjes werpen was al indrukwekkend genoeg.
Voor degenen die hier een beeld van willen krijgen kan ik The Constant Gardener zeker aanraden. Ik heb hem vorige week gezien en het is een prachtige film.

Verder is er nog goed nieuws betreffende het zwembad: het water is weer BLAUW! Na een aantal dagen pompen en filteren is het zwembad weer heerlijk schoon en zwembaar. Genieten dus, want sinds een paar dagen is het weer ook beter. De dagelijkse 50 baantjes (van 22 meter, jawel) zijn dus weer ingevoerd.

Hoe is het in Nederland? Ik hoor graag jullie verhalen, en het blijft ook leuk om reacties te krijgen van mensen die ik lang niet gesproken heb!

Heel veel liefs vanaf de evenaar!
xxx
Esther